Guuëks
Vui wiê dat em niê gekoest èèt, Pieë van Tonjtjes woenjn op de Vastèèn, oeën de kant va Pômel, achter dei van Vanderskuûrn, oeën de kasj noeë Bérchémbos.
Pieë was den bésten bakskiêter van uûrn ien de ronde. En 't moê gezèèd wérn, aj droenk gèèrn e glas. En uuk twieë. Moeë a zou gieën vliêg koeëd gedoeën émmen.
As Pieë va joeëre was, kreig 'n ewa last oeën z'n bieënn. Doktour Ruuëzes va Pômel was zèènn doktour. En alle monjn kwamp 'n ba Pieë vui z'n bloêd te pakken én noeë zèènn oeësoem én noeë z'n ét ne kieë te lestern.
Op ne kieë zôt Pieë vuire z'n èùs op ne stoêl ien 't zonneken as den doktour Ruuëzes doeë toêkwamp. En gelék as 'n altèèd dei, vroêg 'n oeën Pieë:"Dag, Pieë, oê és 't?
En Pieë zâ: "Awél, 'k ém zjieë oeën me lienk bieën, menieër den doktour."
Woeërop dat den doktour antwourn: "Jô, Pieë Joeng, da kom va vruûger te veil zjenèèvel te drienken én bèùtn te slôpen!"
Moeë Pieë liêt em niêt doên én antwourn azuuë rap as 't aat ien 't viê: "Jô, moeë menieër den doktour, m'n ander bieën èèt toch uuk mei gedroenken én bèùte geslôpen!"