Guuëks
Ien de goejen aa-en tèèd dèèn woenjn op d' Â te Késter tiên klèèn ménsjkes, azuuë zjuust ne vienger gruuët. En dei mannekes nuumn ze kabaaters.
Dei kabaaters lèèvn op d' Â ien zandpèèpen én ze lèèvn va wat da de ménsjken uile gôven. Want as doeë ne ménsj passeirn, dèè smeit dânn altèèd ewa bruuëd én ewa notjes én ewa sèùker langst de wég. En dèèn zôtn de kabaaters diêp ien uile pèèp te loêrn én te giegeln va pleziêr én ze zoenke stielekes:
- Bruuëd, bruuëd, bruuëkes,
- Nout, nout, notjes,
- Sèùk, sèùk, sèùkergoêd,
- Sèùker és bezonder zuuët !
- Want de kabaaters – moeje weitn – woeërn niê koeëd.
As de ménsjken uile moeë gerest liêtn op uilen bérg. En as ze moeë reigelmoeëteg bruuëd én notjes én sèùker kreigen, dèèn wérkn ze vui de ménsjken. Ze kosjn de ménsken uile skoênn of ze dei-en 'n afwas.
't Was ne skuuënn tèèd, den tèèd van de kabaaters. Moeë de ménsjke wiere stielekesoeën sléchter. En op ne skuuëne mérged woeërn de kabaaters almeinekieë wég, verèùsd noeë 't aards paradèès, oeën 'n andere kant van de zieë. En z' â-e gruuët gelèèk!
Rond dânn tèèd woenjn op d' Â e gâtenboerken, Tiest.
En Tiest wieljn moeë niê geluuëven dat de kabaaters wég woeërn. Want Tiest â gruuët spèèt dat de kabaaters nemieë wérkn vui de ménsjken. Ze nuumn em Loeën Tiest...
En aj koest niê geluuëven dat de kabaaters verèùsd woeërn. 't Es te zéggen: aj koest da wél, moeë aj wâ niê. "En", zâ Tiest,"Ze zén niê wég. Ik ém ze giesternôved nog gezieng." Moeë 't en was niê woeë. Want Tiest was twieë dôgen tervuirn ien Késter ien 't stamenei loeët blèèven angen. En as 'n ien de moeëneskèèn noeër èùs goenk, zôg 'n ien de kérrespourn parre krèùpen én aj pâzn dat 't kabaaters woeërn.
En azuuë , te loeë vui z'n bétje land oem te doeng én z'n gâtn te verzergen, goenk Tiest liêver wandeln op d' Â, op zuûk achter de kabaaters. En dèèn flout 'n stielekes én aj riêp zuuë tiek – tiek – tiek gelék vui de kiêkes én aj struuëdn wuut bruuëd én zoeëd én sèùker. Moeë op nen iek én ne gâ woeërn de vougele wég mei sèùker, zoeëd én bruuëd én gieën kabaaters te ziên. En as de ménsjken Tiest uuërn flèùtn én ziengen va:
- Kabaater, kabaater,
- Ge krèèg ne koek,
- Komt èùt aa-en oek!
- Dèèn lachn de ménsken én ze zâ-en: "Wa ne sjoekelèèr!"
En ondertuusken bleif Tiest z'n bétje land vougelwâ liegen, vol nèèteln én désseln én vèùlegèèd én z'n twieë gâtn stontn op stal azuuë môger én ze blatjn van érmoej én ze gôve santwieën nog gieë mélk genoeg vui e vougelken ien lèèven t' aagen.
Moeë op ne kieë uuërn Tiest zéggen dat er ien Nèègenbos ne klèùznèèr woenjn, ieën da zuuë aad was as den bos woeë da z'n uuteke stont én zuuë gelieëd dat 'n ien den dag ne Latanjsken boek las én 's nachs noeë de stèère loenkn. Dâ klèùznèèr wiest alles, zâ-en de ménsjken én wat dat dâ klèùznèèr niê en wiest, da was de moejt niê wèèd van te weitn.
-"Zjuust", pâzn Tiest,"oeën dâ klèùznèèr goeën ek vrôgen woeë dat de kabaaters wuuënn."
Zuuëgezèèd, zuuëgedoeën.
Tiest dei zèè ruuën nuisdoek rond zèènn nék, zétjn z'n béste moesj op, pakn zèè wandelstok èùt 'n oek én al ouver Strâland én de Vastèèn én nô veil vèèven én zésn én vrôgen vont 'n et èùzeken van de klèùznèèr ien Nèègenbos.
Tiest klopn ne kieë op de dui én de klèùznèèr riêp: "Kom moeë bienn!"
Dâ klèùznèèr was nen aa-e man mei lank wuut oeër én ne lange wuuten boeëd én aj â dieke wuute wénjbraa-en: z'n uuëge woeëre pesiês twieë vanjsjterkes onder e struuën dak.
"Wa beliêft er aa, mèè joeng?" vroêg 'n oeën Tiest.
En Tiest vertéljn va ze lèèven. Oê da ze véljdj ni^ziêken opbrocht én oê da z'n gâtn môgerder wiern mei den dag én diede én dadde én of dat de klèùznèèr niê en wiest woeë dat de tiên kabaaters naa woenjn én da ze bâ Tiest nèèg wielekom zou_e zèèn vui 't wérk te doeng.
"Jô, mèè joeng", antwourn de klèùznèèr, "de ménsjke zéggen dat de kabaaters verèùsd zèèn op d' Â. Moeë t' en és niê woeë. En de kabaaters wérken nog altèè vui de ménsjken. Zie, beloenk mèèn uut iê. De kabaaters émmen alles gemokt: mèèn uut, mèè stoêl, da tôfelken... Alles, alles!" zâ de klèùznèèr.
-"Och, èèlege klèùznèèr!" riêp Tiest, "zég mâ woeë da ze wuuënn. Iek zal ze aa gieël me lèèven dankboeër zèèn."
En dèèn pâzn de klèùznèèr nô, mei zèè kop gebougen én z'n uuëgen toê.
"Mèè joeng", zâ 'n dèèn, "iek goeën 't aa zéggen, moeë zég et oeën niêmant voesj. De kabaaters wuuënn op aa véljdj, 'n skiep diêp.Zuuk ze doeë én ge zéljtj ze vénjn."
Tiest was zuuë blâ dat 'n vergôt van de klèùznèèr te bedanken! A liêp alouver de Vastèèn én Strâland venèèr noeër èùs én a begoest dezelden ôved nog mei 'n gruu¨te skiep op ze véljeken te zuuëken achter de kabaaters, 'n skiep diêp. Moeë aj en vont gieën ieëne kabaater!
En a liêp venèèr bâ de klèùznèèr ien Nèègenbos én a vroêg em:
- "Eèlege klèùznèèr, 'k en ém ze niê gevonn! Oê komt da?"
- "Jô moeë Tiest", zâ de klèùznèèr, "zuuë rap goeët da niê. Ge moetj ewa pasjénse émmen. Moeë ieëst én veral, wat èèje gedoeën?"
- "'k Em gieël me stuuk oemgestouken", zâ Tiest "én gezwietj gelék e pjèèd."
- "En èèj er groeën opgestruuëd? Da moeje doên, anders komme ze niêt."
- "Â zuuë!" riêp Tieste verwonderd, "da wiest ek niê!"
- "Gotj noeër èùs, Tiest", zâ de klèùznèèr, "én struuët er groeën ouver. En dèèn gooje ziên oê dat de kabaaters vui aa wérken. Mô, ge moetj pasjénse émmen!"
- "Pasjénse?" vroêg Tiest "én oê lank?"
- "Dat angt er van af", zâ de klèùznèèr, "moeë ien alle geval, ge gotj de kabaaters vénjn."
En Tiest stapn 't weir af én a wachn verdoeljdjeg. Moeë de kabaaters en kwampen niê! En a begoest toch stielekesoeën ze gedoeljdj te verliêzn. Ze stuukske grond begoest al vol gronsj te stoeën woeë dat oeërn ien kwampen? Moeë vande kabaaters was gieë sprôk! En dèèn begoest da groeën te rèèpn. Al 't gruûn wier gaad.
En Tiest pâzn azuuë: " 'k Zal ekiek dei térf moeë afdoên én ienoeëln. En as da gedoeën és, dèèn zal ek dâ sluume klèùznèèr ne kieë goeën èùtlaggen mei al z'n vertéljsjelkes."
En Tiest was drâ dôgen oeën 't pieken én oeën 't ienoeëln da 't zwieët zèènn druugen afliêp. En dèèn bont 'n zèè ruuën nuisdoek rond zèènn nék. En al ouver Strâland én de Vastèèn liêp 'n weir tot bâ de klèùznèèr ien Nèègenbos.
Tiest klopn op de dui én de klèùznèèr riêp em bienn.
- "Profiêsiêjat, mèè joeng!" zâ de klèùznèèr.
- "Oê profiêsiêjat, woeëroem profiêsiêjat?" vroêg Tiest.
- "Oemda ge de kabaaters gevonn étj!" zâ de klèùznèèr.
- "Moeë 'k en ém ekiek niêziêke gevonn!" riêp Tiest, "niemendal! Moeë iek ém lieters zwieët geloeëtn mei al da pieken én ienoeëln."
- "En oê és 't mei a gâtn? » vroeg de klèùznèèr.
- «M'n gâte stéln et alle twieë gieël goêd » zâ Tiest, « ze zén alletwieë slékkevatj."
- "En a skuûken, Tiest?" vroêg de klèùznèèr.
- "Me skuûke zietj stampesvol mei térf", zâ Tiest.
- "Awél, Tiest, vandewienjtjer zuuln de kabaaters dei térf kommen desken", zâ de klèùznèèr.
- "Moeë iek zég aa" riêp Tiest én aj stampn mei z'n zwoeër skoênn op de grond, "iek zég aa da 'k gieën kabaaters geziên ém!"
- "Niê geziên?" vroêg de klèùznèèr én aj liêt em van den doemen, "moeë iek ziên ze!"
- "Woeë dèèn?" vroêg Tiest verwonderd.
- "Doeë ien aa ann, Tiest!"
- Tiest loenkn ien z'n twieë ann én a zôg nieksken.
- "Doeë sie!" riêp de klèùznèèr én aj pakn Tiest z'n tiên viengere vast, "da zén de tiên kabaaters!"
Tiest pâzn dat 'n iêt kreig. Moeë dèèn klapn de klèùznèèr stielekes: "Tiest, joeng, de kabaaters zén vergoêd verèùsd. En de kabaaters émmen nuuët niê bestoeën. En de kabaaters émmen vazlèèven vui de ménsjken niê gewérkt. Moeë d échte tieng kabaaters, da vui aa wérken, aske 't zelf wieljtj, da zén a tiên viengern. Dei grôven a véljdj oem, dei zoeën a gronsj, dei oeëln a térf ien, dei desken aa-en uuëst én dei voejern a gâtn. Begrépt et, Tiest?"
- « Jô'k ! »
- « Goêd ? »
- « Gieël goêd ! »
En Tiest verstont et gieël goêd, want 't was zuuë klèèr as poempwoeëter.
En aj bedankn de verstanjege klèùznèèr én aj goenk noeër èùs. En van da joeër af â Tiest altèèd ne goejen uuëst én vatje mélkgâtn.
En as zèè gebuûr em vantèèd vroêg: "Moeë Tiest, oê doeje dadde vui zuuë ne goejen uuëst én vatje gâtn t' émmen?" dèèn pienkn aj 'n uuësken én a zâ stielekes: "Jô, man, ziêde, m'n tieng kabaaters wérke vui mâ."
En dèèn liêt 'n z'n twieë anne ziên, mei de tiên viengern...