Algemeen Nederlands
Daniëlle zat in haar gemakkelijke zetel de laatste stukjes te lezen van GOOIK, nummerke 128 intussen reeds, toen ze al meteen een geritsel hoorde in de schouw. Ze stond op en ging wat dichterbij om te luisteren, maar het geritsel hield op en ze ging terug zitten verder lezen over “Jan va Sjoëne” en over de tijd van vroeger, van toen zij zelf nog een klein meisje was. Ze was helemaal in gedachten verzonken toen het lawaai uit de schouw opnieuw tot haar doordrong. “Wat is me dat toch”, vroeg ze zich af en ze ging nog maar eens kijken in de opening van de haard maar ze zag opnieuw niets en ze trok dan maar naar de keuken om een tas koffie te gaan drinken.
De volgende dag was het mooi weer en ze had met de kinderen afgesproken om Frans te gaan bezoeken op het kerkhof. Het was zo stilaan een gewoonte geworden en het was een grote troost voor Daniëlle om nog eens dicht bij hem te kunnen zijn, er een kruisje te slaan en een kort gebedje te prevelen. “Helpt het niet, ’t kan ook geen kwaad”, zal ze erbij bedacht hebben, denk ik zo en voldaan keerde ze terug naar huis.
Bij het binnenkomen schrok ze zich een kriek. Op de schouwmantel zat een steenuiltje met grote ogen naar haar te kijken. ’t Beestje zat pal voor de foto waar ze beiden, Frans en zijzelf met een mooie glimlach opstonden. En het was net alsof het beestje haar aansprak en wilde zeggen: “Ik ben Frans en ik ben weer thuis”. Daniëlle dacht bij zichzelf: Frans is altijd wel zeer betrokken geweest bij de natuur, maar dat hij zou terugkeren als een klein uiltje, dat had ik niet kunnen verzinnen. Frans de sloeber, van eigens wel.
Daniëlle grabbelde naar haar telefoon en vroeg aan de kinderen om meteen naar huis te komen kijken naar het uiltje op de schouw. Die zagen, ook met grote ogen ’t beestje zitten in de woonkamer. Allemaal tezamen hebben ze het steenuiltje kunnen pakken en buiten laten vliegen. ’t Fladderde meteen weg naar zijn moeder toe die, je mag er zeker van zijn, al die tijd op haar jong zal zitten wachten hebben.
Zeg nu nog dat mensen niet kunnen terugkeren als een diertje. En als Frans dat kan...
Guuëks
Danielle zat in uije gemakkelèke zeitel de leste stukskes te leize’n va GOOIK nummerke 128 ondertusken al, as ze al mè ne kië ê gerasjel uuëdege in de skaa. Ze stond op en gink ne kië digterbaa vuij te lœsteren mô ’t gerasjel iel op en ze gink vanèèr zit’n voesj leizen auver “Jan va Sjoëne” en auver den tèèd va vruger, van as ze zœlf nog klèè maske was. Ze was gielegans in gedagten verzoenken as da lawèèt œt de skaa vanèèr tot uij duijdroeng. “Awel wad’es ma da” vroeg z’uij af en ze gink nog ne kië zing noë ’t gat van n’djèèd mô ze zag weir niks en ze paazde: “’t ès niëzieke” en ze trok dèèn mô de kuiken in vuij ên zjat kaffei te goën drinken.
De volgenden dag was ’t skuuë weir en z’aa afgesprauken mè de kinjeren vuij Frans te goën bezuuëken op ‘t kerkhof. ’t Was stillekesoën ên gewoenjte gewèèren en ’t was ne gruuëten truuëst vuij Danielle vuij nog ne kië digt baa Frans te kunne zèèn en er ê krôsjke te kunne sloën en ê kœt gebedje te kunne preivelen. “ Œlpt êt ni, ’t kan uk gi koët”, zal z’er baa gepaasd emmen, paaze ‘k ik, en voldoën gink ze veroem nô ’r œs.
Baa ’t binne kommen verskaut z’ uij ên kriek. Op de skaamantel zat ê stiënœleke mè gruuête uuëgen nô uij te lette’n. ’t Bisjke zat vuij de foto op de skaa woë da ’s alletwië, Frans en zij zœlf, mè ne skuuëne glimlag opston’nen. En ’t was presies asof ’t bisjke uij toesprak en wou zeggen: “Ik ben Frans en ik ben weij t’œs”. Danielle paazde in uij èègen: Frans ès altèèd nèèg verbon’nen geweist mè de natuur mô dad’n gink weirkomme’n gelèk ê klèèn œleke, dad aa’k nuuët ni kunnen verzin’nen.
Frans de sloeber, vanèèges wel.
Daniëlle grabbelde noë uijen telfong en vroeg oën de kinjeren vuij sjebiet nô ‘r œs te kommen loenken nô ’t bisjke op de skaa. Deij zôgen ûk mè èègen gruuëte uuëgen êt bisjke zit’n in de wuuënplosj. Allemoë sômen emme ze ’t stiënœleke kunne pakken en bœte loëte vliegen. ’t Fladderde sjebiet weg nô zèè moejer deij, zè mô zeiker al daan tèèd op uij joenk zal zitte wachten emmen.
Zeg naa nog da minsjken ni kunne weirkiëren as iën of ander bisjke. En as Frans da kan... wie wetj!