Algemeen Nederlands
Al sinds jaar en dag staat de Kruislieveheer onder een machtige lindeboom aan de kerkwegel. Net aan de brug over de Molenbeek.
'k Heb hem daar altijd weten staan. Niemand, zelfs de oudste mensen van Terlo niet, konden mij vertellen waarom en van wanneer dat kruis daar staat. Is er ooit een mens vermoord, door de bliksem gedood, van zijn paard gevallen of verdronken? Niemand die het mij kon vertellen.
In 1990 heeft de Landelijke Gilde de Kruislieveheer vernieuwd. Dat was bij de opening van het Landbouwleerpad. 't Nieuw kruis en de Christus zijn van hout. 't Is mooi werk wat Jacques De Dobbeleer daar deed.
Vroeger was de houten Christus wit geverfd en het stenen kruis rood, bloedrood. Daar stond een houten bankje voor 't kruis, ook rood. Rond dat kruis was er een perkje met liguster afgeboord. In dat tuintje aan de voet van 't kruis stonden een sierstruik en wat boerenbloemen. Het was daar toen (en nu nog) een mooi hoekje. Alleen jammer dat de Molenbeek daar zo stinkt en dat het er vaak slijkerig is
Wie daar voorbijkwam op de weg naar de kerk, de school, de winkel of naar huis nam zijn pet af en zei een mooie goedendag aan Ons Heer. En in die tijd ging daar nogal wat volk voorbij.
Voor het onderhoud van 't kruis en 't perkje zorgden Fiel Wijverkens en zijn vrouw Nathalie van Terlo (*). Ze hadden daar een dagwand grond aan de kerkwegel en een weitje waar 't kruis in stond. Tweemaal per jaar snoeide hij de haag en in de lente zaaide hij er wat bloempjes. Op het einde van de lente plukte hij lindebloesems voor zijn lindethee in de winter.
Op een keer 't was in de zomer in de week voor de kermis te Gooik ging Fiel de Kruislieveheer verven, wit en rood, zoals hij dat om de twee jaar deed. Hij zette zijn ladder tegen het kruis. Toen hij Ons Heer van dichtbij zag, schrok hij. Hij zag dat 't beeld vol houtworm zat, vol kleine gaatjes. En de meesjes hadden hier en daar gaten gepikt in Ons Heer zijn hoofd en zijn lijf.
Fiel stond dat van op zijn ladder meewarig te bezien. Ineens stond er achter hem een mens die hij niet kende en die hij niet had zien aankomen.
Goedendag, zei de man, jij gaat zeker een mooi werkje opknappen, vriend?
Ja, maar 't beeld is helemaal versleten, meneer, antwoordde Fiel triest, de houtworm zit erin en de meesjes hebben er gaatjes in gepikt. Wel, zei die mens, als je er het beeld in zijn geheel kan afhalen, geef ik je er een nieuw voor.
En Fiel probeerde voorzichtig Ons Heer los te maken van zijn kruis. Maar 't lukte niet goed. En plots viel Christus in duizend stukjes uit zijn handen.
De vreemde man stapte verder op de kerkwegel naar Terlo. En Fiel kocht van zijn spaarcenten een nieuw Christusbeeld in Halle in een winkel aan de basiliek. In plaaster deze keer. Daar komt geen houtworm in en daar pikken de meesjes niet in
Erg geschokt was Fiel toen enkele jaren later snotneuzen Christus een muts en een sjaal hadden aangedaan. Hij kon er niet om lachen.
'k Heb hem daar altijd weten staan. Niemand, zelfs de oudste mensen van Terlo niet, konden mij vertellen waarom en van wanneer dat kruis daar staat. Is er ooit een mens vermoord, door de bliksem gedood, van zijn paard gevallen of verdronken? Niemand die het mij kon vertellen.
In 1990 heeft de Landelijke Gilde de Kruislieveheer vernieuwd. Dat was bij de opening van het Landbouwleerpad. 't Nieuw kruis en de Christus zijn van hout. 't Is mooi werk wat Jacques De Dobbeleer daar deed.
Vroeger was de houten Christus wit geverfd en het stenen kruis rood, bloedrood. Daar stond een houten bankje voor 't kruis, ook rood. Rond dat kruis was er een perkje met liguster afgeboord. In dat tuintje aan de voet van 't kruis stonden een sierstruik en wat boerenbloemen. Het was daar toen (en nu nog) een mooi hoekje. Alleen jammer dat de Molenbeek daar zo stinkt en dat het er vaak slijkerig is
Wie daar voorbijkwam op de weg naar de kerk, de school, de winkel of naar huis nam zijn pet af en zei een mooie goedendag aan Ons Heer. En in die tijd ging daar nogal wat volk voorbij.
Voor het onderhoud van 't kruis en 't perkje zorgden Fiel Wijverkens en zijn vrouw Nathalie van Terlo (*). Ze hadden daar een dagwand grond aan de kerkwegel en een weitje waar 't kruis in stond. Tweemaal per jaar snoeide hij de haag en in de lente zaaide hij er wat bloempjes. Op het einde van de lente plukte hij lindebloesems voor zijn lindethee in de winter.
Op een keer 't was in de zomer in de week voor de kermis te Gooik ging Fiel de Kruislieveheer verven, wit en rood, zoals hij dat om de twee jaar deed. Hij zette zijn ladder tegen het kruis. Toen hij Ons Heer van dichtbij zag, schrok hij. Hij zag dat 't beeld vol houtworm zat, vol kleine gaatjes. En de meesjes hadden hier en daar gaten gepikt in Ons Heer zijn hoofd en zijn lijf.
Fiel stond dat van op zijn ladder meewarig te bezien. Ineens stond er achter hem een mens die hij niet kende en die hij niet had zien aankomen.
Goedendag, zei de man, jij gaat zeker een mooi werkje opknappen, vriend?
Ja, maar 't beeld is helemaal versleten, meneer, antwoordde Fiel triest, de houtworm zit erin en de meesjes hebben er gaatjes in gepikt. Wel, zei die mens, als je er het beeld in zijn geheel kan afhalen, geef ik je er een nieuw voor.
En Fiel probeerde voorzichtig Ons Heer los te maken van zijn kruis. Maar 't lukte niet goed. En plots viel Christus in duizend stukjes uit zijn handen.
De vreemde man stapte verder op de kerkwegel naar Terlo. En Fiel kocht van zijn spaarcenten een nieuw Christusbeeld in Halle in een winkel aan de basiliek. In plaaster deze keer. Daar komt geen houtworm in en daar pikken de meesjes niet in
Erg geschokt was Fiel toen enkele jaren later snotneuzen Christus een muts en een sjaal hadden aangedaan. Hij kon er niet om lachen.
Guuëks
Al joeërn én dôgen stoeët de Krèùsliêvenieër onder ne lienjenbuuëm oeën de kérkwéggel. Zjuust oeën de bruuge ouver de Muilebeik.
'k Em em doeë altèè weite stoeën. Niêmantn, zelfs d aadste ménsjken van Terluuë niê, koeste mâ vertéln woeëvui én va wannieë dat da krèùs doeë stoeët. Es doeë vazlèèven ne ménsj vermuuëd, verdonnerd, va ze pjèèd gevaln of verdroenken? Gieë man da 't mâ koest zéggen.
Ien 1990 èèt de Landelijke Gilde va Guuëk de Krèùsliêvenieër vernuûd. Da was mei d oupenienk van 't Landbouwleerpad. 't Nuût krèùs én de Kriestes zén van aat. 't Es skuuë wérk da Jacques De Dobbeleer doeë gedoeën èèt.
Vruûger was den aate Kriestes wuut gevérfd én 't sjtjieëne krèùs ruuëd, bloêdruuëd. Doeë stont 'n aaten bankske vuirn 't krèùs, uuk ien 't ruuëd gevérfd. Rond da krèùs was ter 'n ofken mei 'n Spônsjke ôg rond. En ien dat ofken stontn ieëneste oegels én ewa bloemen. Da was doeë dèèn (én naa nog) e skuuën oeksken. Spèèteg dat de Muilebeik doeë zuuë stienkt én dat 't doeë diekes mour és
Wiê dat doeë verbâgoenk op wég noeë de kérk, noeë 't plosj, noeë 't skoul of noeër èùs dei zn moesj af én zâ ne skuuëne goejendag oeën Ons Ieër. En ien dânn tèèd goenk doeë nogal ewa volk verbâ
Vui 't onderaad van 't krèùs én 't ofken zergdn Fiel Wijverkens én zn vraa Natliê van Terluuë. Fiel â doeë 'n dagwand land oeën de kérkwéggel én e wajken woeë dat 't krèùs ien stont. Twieë kieë pér joeër snoejdn aj d ôg én plantn ewa bloemekes. Op 't lést vann èùtkommen trok 'n bloemekes van de lienjenbuuëm vui de lienjntei ien de wienjtjer.
Op ne kieë 't was ien de zoumer ien de wèèk va kérmes te Guuëk goenk Fiel de Krèùsliêvenieër vérven, wuut én ruuëd, gelék as 'n dat ouverander joeër dei.
A zétjn zn lieër teigen 't krèùs. As 'n Ons Ieër va ketbâ zôg, verskoesjn aj. A zôg dat 't bieljdj vol meiloem zôt, vol mei klèèn ollekes. En de mieëzekes â-en iê én doeë goeëte gepiekt ien Kriestes zèè kop én ze lèèf.
Fiel stont da van op zn lieër zuuë druukelek te bezieng. Ien ieëne kieë stont er achter em ne ménsj dat 'n niê en koest én dat 'n niê â ziên kommen.
Goejendag, zâ dâ ménsj, gâ gotj zeiker e skuuë wérk doeng, mèè vrienjdj?
Jô, moeë 't bieljdj és versleite, menieër antwourn Fiel, de meiloem zietj erien én de mieëzekes émmer goeëtn ien gepiekt.
Awél, zâ dâ ménsj, as g er 't bieljdj ien ze gieël koenjtj aflangen, geif ek er aa 'n nuût vui.
En Fiel probeirn gieël verziechteg Ons Ieër los te môken va ze krèùs. Moeë da goenk niê goêd. En al mei ne kieë viêl de Kriestes ien wél duûzend stuukskes van- ieën èùt zn ann.
De vremdelienk goenk voesj de kérkwéggel op noeë Terluuë. En Fiel kocht van zn spoeërséntn 'n nuût Kriestesbieljdj ien Alle ien ne wienkel oeën de bazeliek. ien ploster deize kieë. Doeë komt gieë meiloem ien én doeë pieken de mieëzekes niê ien.
Vrieëd gaffronteid was Fiel as snotnuizn ieëneste joeëre loeëter op zeikern dag Kriestes 'n moesj én ne sjal â-en oeëngedoeën. A koest er niê mei laggen.
'k Em em doeë altèè weite stoeën. Niêmantn, zelfs d aadste ménsjken van Terluuë niê, koeste mâ vertéln woeëvui én va wannieë dat da krèùs doeë stoeët. Es doeë vazlèèven ne ménsj vermuuëd, verdonnerd, va ze pjèèd gevaln of verdroenken? Gieë man da 't mâ koest zéggen.
Ien 1990 èèt de Landelijke Gilde va Guuëk de Krèùsliêvenieër vernuûd. Da was mei d oupenienk van 't Landbouwleerpad. 't Nuût krèùs én de Kriestes zén van aat. 't Es skuuë wérk da Jacques De Dobbeleer doeë gedoeën èèt.
Vruûger was den aate Kriestes wuut gevérfd én 't sjtjieëne krèùs ruuëd, bloêdruuëd. Doeë stont 'n aaten bankske vuirn 't krèùs, uuk ien 't ruuëd gevérfd. Rond da krèùs was ter 'n ofken mei 'n Spônsjke ôg rond. En ien dat ofken stontn ieëneste oegels én ewa bloemen. Da was doeë dèèn (én naa nog) e skuuën oeksken. Spèèteg dat de Muilebeik doeë zuuë stienkt én dat 't doeë diekes mour és
Wiê dat doeë verbâgoenk op wég noeë de kérk, noeë 't plosj, noeë 't skoul of noeër èùs dei zn moesj af én zâ ne skuuëne goejendag oeën Ons Ieër. En ien dânn tèèd goenk doeë nogal ewa volk verbâ
Vui 't onderaad van 't krèùs én 't ofken zergdn Fiel Wijverkens én zn vraa Natliê van Terluuë. Fiel â doeë 'n dagwand land oeën de kérkwéggel én e wajken woeë dat 't krèùs ien stont. Twieë kieë pér joeër snoejdn aj d ôg én plantn ewa bloemekes. Op 't lést vann èùtkommen trok 'n bloemekes van de lienjenbuuëm vui de lienjntei ien de wienjtjer.
Op ne kieë 't was ien de zoumer ien de wèèk va kérmes te Guuëk goenk Fiel de Krèùsliêvenieër vérven, wuut én ruuëd, gelék as 'n dat ouverander joeër dei.
A zétjn zn lieër teigen 't krèùs. As 'n Ons Ieër va ketbâ zôg, verskoesjn aj. A zôg dat 't bieljdj vol meiloem zôt, vol mei klèèn ollekes. En de mieëzekes â-en iê én doeë goeëte gepiekt ien Kriestes zèè kop én ze lèèf.
Fiel stont da van op zn lieër zuuë druukelek te bezieng. Ien ieëne kieë stont er achter em ne ménsj dat 'n niê en koest én dat 'n niê â ziên kommen.
Goejendag, zâ dâ ménsj, gâ gotj zeiker e skuuë wérk doeng, mèè vrienjdj?
Jô, moeë 't bieljdj és versleite, menieër antwourn Fiel, de meiloem zietj erien én de mieëzekes émmer goeëtn ien gepiekt.
Awél, zâ dâ ménsj, as g er 't bieljdj ien ze gieël koenjtj aflangen, geif ek er aa 'n nuût vui.
En Fiel probeirn gieël verziechteg Ons Ieër los te môken va ze krèùs. Moeë da goenk niê goêd. En al mei ne kieë viêl de Kriestes ien wél duûzend stuukskes van- ieën èùt zn ann.
De vremdelienk goenk voesj de kérkwéggel op noeë Terluuë. En Fiel kocht van zn spoeërséntn 'n nuût Kriestesbieljdj ien Alle ien ne wienkel oeën de bazeliek. ien ploster deize kieë. Doeë komt gieë meiloem ien én doeë pieken de mieëzekes niê ien.
Vrieëd gaffronteid was Fiel as snotnuizn ieëneste joeëre loeëter op zeikern dag Kriestes 'n moesj én ne sjal â-en oeëngedoeën. A koest er niê mei laggen.